4^ο εξώφυλλο δίσκου

Μάνος Χατζηδάκις & Νίκος Γκάτσος, Αθανασία, 1976.

Χειμώνες και καλοκαίρια 1976 και 1977.

Χειμώνας 1976 και 1977 συγκεχυμένα: ο θάνατος  του μαθητή Ισιδωρόπουλου μετά από καταδίωξη αστυνομικών, ο θάνατος του Αλέκου Παναγούλη και οι ταραχές την 1^η του Μάη, με τα παιδιά της αναρχίας να κάνουν την πρώτη τους μαζική εμφάνιση, μαυροκόκκινες σημαίες, «τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα», μολότωφ στα χέρια και εκρήξεις βομβίδων δακρυγόνων από τις αύρες της αστυνομίας προετοιμάζουν τις εκτεταμένες συγκρούσεις του Ιουνίου, με την κομματική γραμμή να μην μπορεί να μας κρατήσει μακριά από τα γεγονότα, έστω και ως θεατές.  Η μεγάλη δίμηνη απεργία των εκπαιδευτικών στα ιδιωτικά σχολεία. Ο Φυσάκης πρόεδρος της ΟΙΕΛΕ του ΚΚΕ εσωτερικού και η Τερέζα Μπούκη της Εργατικής Διεθνιστικής Ένωσης (ΕΔΕ, σήμερα ΕΕΚ) να δίνουν το παράδειγμα μιας αριστεράς που ενώ τη χωρίζουν αγεφύρωτες εξ όψεως ιδεολογικές διαφορές πορεύεται ενωμένη σε σκληρούς αγώνες. Σχεδόν καθημερινές συγκεντρώσεις, πορείες και δημόσιες συγκεντρώσεις για εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές στα θέατρα πέριξ της Ακαδημίας και της Ιπποκράτους. Τα κολλεγιόπαιδα με τα μοτγκόμερυ, τα κορίτσια της Χίλλ, ρηγάδες και ρηγίτισσες, παιδιά του ΕΚΚΕ και της μαθητικής ΑΑΜΠΕ, του ΚΚΕ (μ-λ) και της ΠΜΣΠ.

Πρωινά και απογεύματα στα γραφεία της Μαθητικής Οργάνωσης Δημοκρατικής Νεολαίας Ελλάδας (ΜΟΔΝΕ) στον 6^ο όροφο της Ακαδημίας 85 (;) με τη Μαθητική Φωνή ανά χείρας, περήφανοι για το Κόμμα μας και την ιστορία του, δίχως να καταλαβαίνουμε (ή καλύτερα δίχως να δίνουμε σημασία) στη στειρότητα της άκαμπτης ιεραρχίας και της ισχύος των μηχανισμών που θέλουν να μας αφυδατώσουν. Χώρος ελευθερίας και αυτοπραγμάτωσης η ΜΟΔΝΕ θα διαλυθεί σε μια νύχτα για την καλλιεργούμενη εντός της ελευθεριότητα, με το βιβλίο του Φαράκου Για τη Νεολαία να καταδικάζει τις εκφυλιστικές τάσεις στη νεολαία και την παραβίαση της κομμουνιστικής ηθικής της μονογαμμικότητας, προγραμματισμένης κι αυτής με στόχο την κομματική αναπαραγωγή.

Καλοκαίρια 1976-1977, επιστροφή στο θερινό Ρέθυμνο, με το κέντρο του κόσμου να έχει μετακινηθεί από τον Λαζίδη στον (μετέπειτα) Ρούλη. Ο Ρούλης τότε στην ντισκοτέκ Ροκέα, αν δεν κάνω λάθος το όνομά της, στην αρχή του παραλιακού της Φορτέτζας και ο Ζαχαρίας ο αδερφός του με τους γονείς και τα άλλα αδέρφια στην κεντρική παραλία να αλλάζουν τη μορφή του παλιού οικογενειακού καφενείου. Τόπος συνάντησης γενεών, με τους γηραιούς να πίνουν τσάι, να παίζουν χαρτιά και σκάκι, τους νεώτερους, ενταγμένους σε διαφορετικές πολιτικές νεολαίες να πολιτικολογούν ακατάπαυστα και να σιγοτραγουδούν για το Γιάννη το Φονιά που όπως λένε ορισμένοι ποτέ δεν σκότωσε κανέναν. «Στου Ρούλη» θα περάσουμε τα επόμενα καλοκαίρια και κάποιους χειμώνες,  μέχρι να κλείσει οριστικά, με τις μουσικές του Βαγγέλη, το πνεύμα και το πυρετώδες βλέμμα του να συντροφεύουν ακόμη τις μνήμες μιας ολόκληρης ζωής που κι αυτή έκλεισε πίσω μας οριστικά.

Αυτονόητα προσκαλώ στο παιχνίδι με τα εξώφυλλα τον Βαγγέλη να μας συντροφέψει για μια ακόμη φορά.