"[...] περπατούσε στους δρόμους τη νύχτα όταν το σκοτάδι ήταν υγρό σαν βροχή, και απορούσε πώς έγινε και τόσο γρήγορα, χωρίς πολλά η έκσταση χάθηκε" F.S.F

εκεί που το βλέμμα πλανιέται και συντρίβεται στην πραγματικότητα

Κυριακή πρωί, στο κέντρο της Αθήνας
βήμα βιαστικό σε τόπο ερημωμένο
πόρτες ανοικτές
τοίχοι στα κόκκινα βαμμένοι
αποφορά

στρίβω δεξιά

ένας άντρας δίπλα σ' ένα κάδο
όρθιος
σκυμμένος
με το παντελόνι στα γόνατα κατεβασμένο
με μια ένεση στο χέρι
απέναντι
μια κοπέλα καθισμένη στα σκαλιά
να ρωτά ένα αγόρι που της τρυπά τη φλέβα
"θα κάνει τίποτα;"

 λίγο πιο κάτω
το θέατρο Περοκέ
ερειπωμένο

από εκεί δεν ξεκινούσαν κάποτε οι οικοδόμοι
για να βάλουν φωτιά στην πόλη;