"Για πρώτη φορά δεν θέλω να μάθω το τέλος, ούτε καν τη συνέχεια αυτής της περιπέτειας. Είμαι εδώ, γυμνή, στην πολυθρόνα, και κοιτάζω τον Ζυλιέν που κοιμάται. Θα ήθελα να μείνω έτσι, στάσιμη, χλιαρή, μέσα στη σιωπή όπου ακούγονται μόνο οι κανονικές αναπνοές μας, χωρίς να χρειάζεται πια να κάνω χειρονομίες, να λέω λέξεις που μας ανταλάσσουν και μας προδίδουν. Αυτό το λεπτό είναι αληθινό και ζωντανό, το τεντώνω να γίνει αιωνιότητα...

Για την ώρα είμαι εδώ, με το βλέμμα θολό από τα δάκρυα, αλλά θα το προσαρμόσω το βλέμμα μου και θα μπορώ κάλιστα να βλέπω στο σκοτάδι."

Αλμπερτίν Σαρραζέν, Ο Αστράγαλος, Πατάκης, Αθήνα, 2015.

Σώπασε για μερικές στιγμές, κι έπειτα ξανάπε: "Δεν πιστεύετε ότι θα έπρεπε να είμαστε πιο ταπεινοί;".

"Θα έπρεπε να έχουμε μεγαλύτερη αξιοπρέπεια" αποκρίθηκα "μεγαλύτερο αυτοσεβασμό". Αλλά ίσως έχετε δίκιο, μονάχα η ταπεινότητα μπορεί να μας ανακουφίσει από τον εξευτελισμό στον οποίο έχουμε περιέλθει.

Κούρτσιο Μαλαπάρτε, Καπούτ, Μεταίχμιο, Αθήνα, 2006.