Είναι ορισμένες στιγμές που ξυπνούν απρόσμενα συναισθήματα, ειδικά στο άκουσμα κάποιου συχνά μη προσφιλούς τραγουδιού και τότε, μετά από λίγο, είναι που οικτίρω τον εαυτό μου. Για την αδυναμία μου; για την απώλεια του ελέγχου; για την αισθητική μου ένδεια; για την ευκολία της ετοιμότητας να ρευστοποιήσω και να ρευστοποιηθώ;

 "[Αναζητούσα] απεγνωσμένα για τη χτεσινή λιμνούλα της μπύρας πάνω στο τραπέζι. Μα δεν ήταν εκεί." 

Παραποίηση από το Μπερλίν Αλεξάντερπλατς του Άλφρεντ Ντέμπλιν και ένα τραγούδι από παλιά.

Το βέλος του χρόνου

ευθυτενώς αμείλικτο

δύο σημεία στο χώρο

ασύμπτωτα

μια χειρονομία του ματιού

ένα δάκρυ

σπρωγμένο από

την ακατέργαστη συγχορδία

απελπισμένα

αναζητά τον πνιγμό

just

show me the way

to the next whiskey bar

oh don't ask why