3ο εξώφυλλο δίσκου, αν και αφορά σε ένα μόνο τραγούδι
Led Zeppelin, Immigrant Song (1970).

Έχει παρέλθει ένας σχεδόν χρόνος από την πτώση της δικτατορίας (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση), ο χειμώνας, πολιτικά θερμός, με την πρώτη επέτειο για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τις εκλογές για το νέο μεταπολιτευτικό κοινοβούλιο, το δημοψήφισμα για το Πολίτευμα. Οι εκλογές για τη Βουλή ορίζονται για τις 17 του Νοέμβρη, ίσως για να συμβολίσουν τη θεμελίωση της νέας δημοκρατικής περιόδου στο κορυφαίο αντιδικτατορικό γεγονός. Η πολιτικοποίηση στα ύψη, ιδιαίτερα για τη δική μου τη γενιά των μαθητών που αναζητούν να ταυτιστούν με σύμβολα, πρόσωπα και οργανώσεις, να μοιραστούν το κλέος και το βάρος μιας ιστορικής περιόδου που κλείνει οριστικά και να αποτελέσουν τα υποκείμενα ενός νέου κύκλου, ο οποίος (εκ των υστέρων) θα αποτελέσει τον κύκλο της ασήμαντης ζωής μας.

Τα αντιδικτατορικά τραγούδια του Θεοδωράκη απομνημονεύονται για να υποδειχθεί η στιβαρότητα και το πάθος της νέας απαστράπτουσας ταυτότητας, τα συνθήματα επίσης (μία η ντουντούκα τέσσερις εμείς), τα σύμβολα αποτυπώνονται στις σχολικές τσάντες που κι αυτές έχουν αντικατασταθεί με κρεμασμένα στον ώμο μικρά στρατιωτικά σακίδια, τα μαλλιά μακραίνουν, όπως ψηλώνουν τα τακούνια στα παπούτσια και μεγαλώνουν οι καμπάνες στον ποδόγυρο των παντελονιών, ίσως και τα μούσια αν φυτρώνουν στα εφηβικά μάγουλα. Τα πρώτα τσιγάρα, Καρέλια, πακέτο πλακέ των δέκα, ακόμα κι αν δεν «καταπίνεις» τον καπνό, απαραίτητο εφόδιο του μικρού αγωνιστή στις κοπάνες για την καφετέρια Νούφαρο στα Εξάρχεια νωρίς το πρωί και κατόπιν στο Καφενείον η Ελλάς της Θεμιστοκλέους για ξερή με τέσσερις ή απέναντι από το Χημείο στη Σόλωνος, με τα τρομερά σάντουιτς, ομελέτα και λουκάνικο.

Καλοκαίρι το ’75 στο Ρέθυμνο, μέλος πια της ΚΝΕ, μετά τις συνεδριάσεις που μαθαίνεις τη νέα γλώσσα για το ιστορικό προτσές, βόλτα με τους λίγους συντρόφους, πρώτα μια περασάδα από τα μπουρδέλα κάτω από την Φορτέτσα, γιατί ο σύντροφος οικοδόμος έχει κι αυτός την ανάγκη του. Γεμάτος ντροπή, να μπεις και εσύ στον χώρο της αναμονής, χωλ σκοτεινό με το κόκκινο φωτάκι να κρύβει δίχως επιτυχία την περιρρέουσα ασχήμια και το δεσπόζων περίγραμμα της τερατώδους αυτής ύπαρξης που συνιστά το κέντρο ενός αλλόκοτου κόσμου. Να αρνηθείς την απόδειξη πως κι εσύ είσαι άνδρας με τα υγρά του στομαχιού έτοιμα να σκορπιστούν σε τούτο τον ναό της πνιγηρής από τη μυρωδιά του αντισηπτικού ατμόσφαιρας.

Πίσω στον κόσμο που καμώνεται πως είναι ο κανονικός κόσμος, στη νέα παραλιακή της πόλης, με τα δύο μεγάλα διαζώματα, το κάτω για τη βόλτα και το πάνω για τα τραπεζάκια των λίγων ακόμα τότε μαγαζιών και εστιατορίων. Στου Λαζίδη, σχεδόν απέναντι από τον Λαβύρινθο, με το τζουκ-μποξ, τα μπλε μεταλλικά στρογγυλά τραπεζάκια και τις θερινές καρέκλες με σιδερένιο σκελετό και τα πολύχρωμα πλαστικά εν είδη μακαρονιού στο κάθισμα και τη στήριξη της πλάτης. Αναψυκτικά και ρετσίνες, ούζο για τους πιο μερακλήδες και για μεζέ χοχλιδάκια, με τα κελύφη να φτιάχνουν το δικό τους νεκρό γλυπτό στα πόδια των θαμώνων.

Ο πληθυσμός σχεδόν αποκλειστικά ανδρικός, οι μισοί εξοδούχοι φαντάροι από το στρατόπεδο, οι υπόλοιποι τα παιδιά της ντόπιας εργατικής τάξης που με περίσσιο θράσος θέλουν να κατοχυρώσουν και να κάνουν ορατή την ύπαρξή τους στο δημόσιο χώρο. Στο τζουκ-μποξ με τα 45άρια εναλλάσσονται ο Καζαντζίδης, ο Μητροπάνος, οι Πελόμα Μποκιού με το σουξέ για τον Γαρύφαλλο και τέλος το Immigrant Song από τους Led Zeppelin. Εδώ θα γίνουν τα πρώτα καμάκια στα εξωτικά φρικο-κόριτσα που κάνουν μια στάση στο Ρέθυμνο για τα Μάταλα και τελικό προορισμό την Goa της Ινδίας, για να εκτρέψουν τον προδιαγεγραμμένο βίο στις ατραπούς μιας άδοξης ουτοπίας που όμως θα σημαδέψει τα σώματα και τις ψυχές όσων τις εξερεύνησαν. Εις μνήμην.

Στο παιχνίδι των δέκα εξώφυλλων δίσκων καλώ τον Georg Nenes