Το πάθος του θανάτου και ο θάνατος του πάθους

 

Συχνά, όταν σκεφτόμαστε και μιλάμε για την εξουσία, τον αυταρχισμό και τις προσωποποιήσεις τους, τις φιγούρες των «ανδρών» που επέβαλαν την ανελευθερία, συνήθως εκκινούμε από την βεβαιότητα ότι πρόκειται για ακραίους πολέμιους της ελευθερίας, τους πιο ακραιφνείς εχθρούς της. Αυτό που διαφεύγει από την παραπάνω σκέψη είναι ότι ίσως βρισκόμαστε μπροστά στο ακριβώς αντίθετο: τους πιο αθεράπευτους εραστές της ελευθερίας. Μόνο που αυτό το τόσο ισχυρό τους πάθος για ελευθερία καταλήγει να συρρικνώνεται στη διεκδίκησή της με όρους μοναδικότητας. Ο κάτοχος μιας καθολικής ισχύος είναι εκείνος που έχει κατορθώσει να νέμεται αποκλειστικά μια δίχως όρια και κανόνες ελευθερία, εις βάρος της συλλογικότητας (άσχετα με το εύρος της) που εξουσιάζει. Επιβάλλοντας τη συλλογική ανελευθερία, κατορθώνει να την απολαμβάνει μόνος του στην αδιανόητη πληρότητά της. Αυτό ίσως εξηγεί και τη βία που σχεδόν αναπόφευκτα θα ασκηθεί εναντίον του εξουσιαστή. Μια βία ανθρωποφάγος, κανιβαλική που θέλει να κονιορτοποιήσει το σώμα του ανθρώπου που διάλεξε τη μοίρα των Θεών.

Η προέκταση που με φοβίζει αφορά στο τι τελικά «αγαπάμε» στον ερωτεύσιμο/η Άλλο, Άλλη, ίσως ευρύτερα, σε ποιό «αντικείμενο» επενδύουμε με πάθος: 

σ' αυτό που δεν έχουμε;

σ' αυτό που θέλουμε να κατακτήσουμε;

και με ποιό αντίτιμο;

τον βέβαιο θάνατο;

σ' ένα παιχνίδι εξόντωσης;

του ενός και του άλλου;

... και των δύο μαζί;