Αρχή προγράμματος

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα στο βίντεο η αμφίεση των μουσικών και των ακροατών-θεατών. Οι άνδρες με κουστούμια, άσπρα πουκάμισα, γραβάτες, οι λίγες γυναίκες με "κομψά" φορέματα και την ίδια στιγμή μεγάλο πάθος για τον νέο ήχο του Μπρούμπεκ, μόνο που κανένας δεν σηκώνεται, δεν χορεύει, δεν ουρλιάζει, μια συσσωρευμένη ένταση που θα ξεσπάσει λίγα χρόνια αργότερα, κατεδαφίζοντας στο διάβα της όλες τις συμβάσεις και τους καθωσπρεπισμούς που εξουσιάζουν τα συναισθήματα και τις συμπεριφορές. Ένας για δείγμα αφροαμερικανός στην αίθουσα, ο μπασίστας που η κάμερα τον αποφεύγει. Μόνο που η έκρηξη του τέλους της δεκαετίας του '60 δεν θα μας κληροδοτήσει άλλο, παρά τις υπεραγορές της ταυτότητας και μια νοσταλγία για τη χαμένη αθωότητα του κουστουμιού και του άσπρου πουκάμισου, όπως και τη γοητεία της αφάνειας του Άλλου, του μαύρου, που δημιουργεί στον δικό του μικρόκοσμο την ποίηση της δικής του αισθησιακής ανωτερότητας.